نقاشی سهراب سپهری

(زاده قم:  اصالت کاشان ۱۳۰۷ ش- تهران ۱۳۵۹ ش)

شاعر و نقاش ایرانی، پس از تحصیلات مقدماتی در کاشان به تهران آمد و پس از دوره‌ی دانشسرای مقدماتی، سرانجام به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران راه یافت و در رشته ی نقاشی درس خواند. در کنار علاقه به نقاشی به شعرگویی نیز پرداخت و با آن که در آغاز، به سنت ها توجه نشان می داد، اما بسیار زود به شعر نو روی آورد و پس از آزمون های متعدد ادبی، سرانجام در صدای پای آب ( ۱۳۴۳ش ) مسافر ( ۱۳۴۴ش ) و حجم سبز ( ۱۳۴۶ش ) به توفیقی چشمگیر دست یافت. در فضای سیاسی و اجتماعی شعر جدید فارسی در دهه های ( ۱۳۳۰ش - ۱۳۵۰ ش ) سپهری صدای کمابیش تک مانده ای است که به ارزش های ماورای طبیعی و عرفانی و انسانی توجه نشان می دهد و در هنگامی که همه روی به غرب دارند، او به شرق دور و بودا می نگرد. این توجه در نقاشی های او نیز تا حد زیادی دیده می شود. عشق به طبیعت در نقاشی و شعرهای سپهری بسیار در خور اهمیت است. او مجموعه ی اشعارش را در هشت کتاب ( ۱۳۵۶ش ) گرد آورده است.

پس از مرگ، که به دلیل سرطان خون رخ داد، در مشهد اردهال کاشان به خاک سپرده شد. 

سپهری در دوهه ی (۱۳۶۰ ش و ۱۳۷۰ ش ) یکی از محبوب ترین شاعران در میان ایرانیان محسوب شده است.