صفاریان

سلسله صفاريان جزء اولين حكومتهاي اسلامي در ايران است كه بعد از دوره طولاني تاريخ شاهنشاهي در استان سيستان به حكومت رسيد و موجب فروپاشي و انقراض سلسله طاهريان گشت.

سرسلسله اين دوره يعقوب از عياران سپاه صالح بن نصر مطوعي بود. مردي با اراده محكم كه بر عليه حكمران عباسي شورش كرد و پس از انتصاب¹ به حكومت سيستان، راهي هرات و فارس شد و شيراز را ضميمه حكومت نمود و از آنجا به بلخ و طخارستان و سپس خراسان² رفت.

صفاريان به ملوك نيمروز معروف مي باشند و به مدت ششصد سال در سيستان³ دوام آوردند. سكه‌هاي اين دوران از نظر شناخت مسائل اقتصادي، سياسي، جغرافيايي حائز اهميت است ولي به لحاظ طرح و نوشته همانند سكه هاي عباسي⁴ است.

مهمترين ضرابخانه هاي اين دوره امل ، ارجان ، استخر ، اصفهان ، اهواز ، بست ، بلخ ، زرنج ، جنابا (گناوه)، سجستان ، شيراز ، عمان ، فسا ، محمديه ، مرو ، نيشابور، هرات ، فارس ، ايكنز و پنجهير بود.

زيرنويس

1. يعقوب در سال 247 هجري قمري توسط سپاهيان و مردم به حكومت سيستان منصوب شد.
2. در سال 259 هجري قمري وي خراسان را از چنگ طاهريان بيرون آورد.
3. در واقع صفاريان نماينده منافع ملي و آرمانهاي مردم سيستان بودند.
4. با اين تفاوت كه در يك روي سكه نام فرمانرواي صفاري و در روي ديگر نام خليفه عباسي نوشته شده است.